Het voelt wellicht wat gek met de (natte) sneeuw van de afgelopen dagen, maar we bewegen naar het hoogtepunt van de lente. Dinsdag 21 maart is het moment dat overal ter wereld de dag en de nacht even lang zijn. Het kan geen toeval zijn dat het mannelijke principe (yang) zich in deze periode ondergeschikt maakt aan het vrouwelijke (yin). Nee, het is ons toegevallen dat het vandaag Internationale Vrouwendag is. Ook langs deze weg dus liefde voor alle vrouwen in mijn leven :-)! 

Gedurende deze periode van de lente onderzoekt en verkent de creatieve mens zijn talenten en begint hij zijn mogelijkheden te zien. De kiemen die in januari zijn opgekomen en die in februari in de wereld en in contact met mensen zijn gebracht, krijgen nu werkelijk vorm. Het is voorjaar en alles wordt gevuld met nieuwe energie.

Deze tijd vraagt dat je je deskundigheid en vakmanschap volledig inzet. Houd je nu niet bezig met het verleden, benut de tijd goed. Dat betekent dat je rustig en bekwaam doorwerkt, zonder nog al te veel uit te zijn op resultaat en uiterlijk vertoon. Het ware meesterschap komt voort uit het kennen en erkennen van je grenzen. Het is een periode van harmonie, zowel in de natuur als in jou als mens. Je kwaliteiten en talenten nemen een eerste vorm aan. Je hebt de mogelijkheid iets groots tot stand te brengen en daarmee til je je leven naar een hoger plan. Wel dien je voortdurend aandacht te geven aan het bewaren van evenwicht en dat kan lastig zijn. Alleen wanneer je dat evenwicht bewaart, ontstaan er definitieve vormen.

Werk en handel vanuit het beste dat je hebt: je bron. Daarmee word je je niet alleen bewust van je talenten en capaciteiten, maar ook wat je daarin nog te ontwikkelen en te trainen hebt. Probeer daar vorm aan te geven. Stel ook vast wie en wat bij je past, en wat niet. Vraag je af aan wie je nu echt verplichtingen hebt, en vraag je ook af aan wie je geen verplichtingen hebt. Ten opzichte van die laatsten mag je je wat speelser gaan gedragen. Leef pretentieloos en geniet van de opkomende energie van de lente.

Een valkuil kan zijn dat je het gevoel krijgt dat je iets direct voor elkaar kunt krijgen. Maar als je dat gevoel zou volgen, onderneem je iets wat je krachten te boven gaat. Je ziet de zaken nog niet in het juiste perspectief en het ontbreekt je aan voldoende visie en flexibiliteit. Je zit in de eerste ontwikkelingsfase. Teveel actie kan schade als reactie tot gevolg hebben. Onderneem dus niets. Je doet er ook goed aan wat je aan vormen hebt ontwikkeld, niet te vergelijken met anderen.

Ik merk het zelf ook, het gevoel van opkomende lentekriebels. Voor mijn gevoel heb ik nu lang genoeg op mijn handen gezeten en is het tijd om de dromen die ik heb voor dit jaar, verder uit te gaan werken. Margo en ik hebben onze eerste dag echt samenwerken achter de rug, met een (heel) voorlopig raamwerk voor onze relatieretraite als resultaat. Verder zou ik ook maar wat graag ergens zo tegen het einde van dit jaar een woestijnreis organiseren en begeleiden, waarover later meer…

Zoals jullie merken, aim ik for the stars. Zo werkt het volgens mij met dromen, je weet niet zeker of het er wel van gaat komen. En ik ben me er als geen ander bewust van dat de meeste mensen overschatten wat je in een jaar kunt doen, en onderschatten wat je in vijf jaar tijd kunt doen. Dus wellicht zal ik het over de grens van 2023 hen moeten tillen, maar voor nu droom ik lekker verder…

1.   0 Reactie
2.   47 Views

Toepasselijker dan de datum van 14 februari wordt het niet. Valentijnsdag, de start van module I van Young CALL 10. Even schakelen, na de vierde en op een na laatste module van Young CALL 9 afgelopen week. De parallel met de liefde is gauw gemaakt. In het werk wat ik mag doen, met groepen, ga je gaandeweg het proces van de groep en zijn deelnemers houden. En is er bij nieuwe groepen in het begin sprake van een ontluikende verliefdheid.

En bij verliefdheid komt spanning kijken. Aftasten. Vind ik de groep wel echt leuk? En zij mij? Het maakt dat zo’n eerste module ook altijd onzekerheid geeft. Ik meer dan anders last kan hebben van belemmerende gedachten. Pijn en plezier gaan nou eenmaal door dezelfde pijpleiding. Kan ik dat wat ik van binnen voel, delen in het hier en nu, zodanig dat de groep er wat aan heeft? De groep de bedding bieden die nodig is om het wonder van de groep te kunnen laten voltrekken? Maar ook de grenzen aangeven die vereist zijn om (de deelnemers van) de groep zich veilig te laten voelen?

Terug naar die groep. Tijdens de intakes die we voeren met alle mensen die willen deelnemen aan Young CALL, zie je al de eerste draadjes die er voorzichtig gesponnen worden tussen de verschillende mensen. De lijnen die er onderling lopen. Wie er wat op welke manier van de ander kan gaan leren. Wat gedeelde thematieken zijn. Waar het zeker over zal gaan in de groep. Hoe dieper je als trainer kunt gaan tijdens het eerste zien en gezien worden, hoe meer je die intentie zelf voorleeft, des te meer zal een groep geneigd zijn goed voorbeeld te doen volgen.

Delen is helen, daar ben ik gaandeweg zo van doordrongen geraakt. Maar net als dat je ziel en zaligheid blootgeven in een groep doodeng is, zeker de eerste keer, zal ook delen voor een groep als trainer nooit makkelijk worden. Ook de zoveelste keer. Maar het is zo nodig. Door te delen nemen we verantwoordelijkheid voor onze binnenwereld. Mogen we zijn wie we ten diepste zijn. Accepteren we onszelf in plaats van ons te bezondigen aan het tegenovergestelde: zelfafwijzing.

Het is misschien wel het grootste goed dat we te bieden hebben als Young CALL, het wonder van de groep. En het is wederom geschied, na één ochtend al. Op naar module II. 

𝙉𝙞𝙚𝙪𝙬𝙨𝙜𝙞𝙚𝙧𝙞𝙜 𝙣𝙖𝙖𝙧 𝙬𝙖𝙩 𝙯𝙤'𝙣 𝙜𝙧𝙤𝙚𝙥 𝙟𝙤𝙪 𝙯𝙤𝙪 𝙠𝙪𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙗𝙧𝙚𝙣𝙜𝙚𝙣? 𝙑𝙤𝙚𝙡 𝙟𝙚 𝙫𝙧𝙞𝙟 𝙤𝙢 𝙘𝙤𝙣𝙩𝙖𝙘𝙩 𝙤𝙥 𝙩𝙚 𝙣𝙚𝙢𝙚𝙣!

1.   0 Reactie
2.   82 Views