Ik was zaterdag op de thee (want ik drink al lang geen koffie meer dus laat ik dat dan ook niet meer zo zeggen) bij m’n vader met al zijn kleinkinderen (nicht Lynn en neef Sam waren de hele dag bij ons :-)) toen mijn oog viel op de Volkskrant Magazine van afgelopen week (zelf neem ik eigenlijk al jaren zo weinig mogelijk nieuws tot me aangezien je daar door de bank genomen alleen maar ongelukkiger van wordt). Met daarin een groot interview met Francine Oomen, de auteur van de succesvolle (jeugd)boekenserie ‘Hoe overleef ik.’

Nog niet zo lang geleden heb ik haar ‘Hoe overleven we’ gelezen, een in stripboekvorm geschreven verhaal over intergenerationeel trauma en heling. Gebaseerd op onderzoek van Bessel van der Kolk, Janina Fisher en Gabor Maté naar hoe datgene wat er in het leven van je ouders maar ook je voorouders is voorgevallen, invloed heeft op jouw mentale en fysieke welzijn. Maar dan laagdrempeliger en dus ook leesbaar voor de jongere generaties.

Oomen pleit ook voor de introductie van een basisvak dat over zelfkennis gaat. Over zelfzorg, communicatie, over de vraag: wie ben ik? Wat wil ik, wat kan ik? Iets waar ik zo voor ben. Fenna en Indy komen dagelijks thuis met verhalen over eindeloze rekensommen en taaloefeningen, en dat zal vast een doel dienen, maar is ons schoolsysteem inmiddels niet een soort dinosaurus aan het worden? ‘We leren alleen maar cognitieve dingen.’ En als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, dan is het dat de cognitie niet de enige weg is naar verandering, naar heling. Dan gaan we voorbij aan het fysieke, aan het emotionele en aan het spirituele.

En verder:

‘Ik denk dat achter veel noodgrepen, verslavingen, depressies, en burn-outs eenzaamheid en isolatie schuilt.’

‘Ik zie ADHD niet als een stoornis, maar als een superkracht.’

‘Daar ligt naar mijn mening de oorzaak van burn-out. Niet in het heden, maar in het verleden.’

‘Achter Trump zit misschien ook wel een klein, bang jongetje, Hitler werd als klein kind ontzettend gepest. Niets komt zomaar uit de lucht vallen, in iedereen zit een gekwetst kind dat probeert te overleven.’

‘It didn’t start with you.’  

Ik zou zeggen, ga dat lezen. Dit artikel, (één van) haar boeken. Meer dan de moeite waard!

1.   0 Reactie
2.   4 Views

Het is misschien wel het onderdeel waar door de groep het meest naar uitgekeken wordt, en die het meest gevreesd wordt: 24 uur in de natuur. De module die technisch gezien het einde betekent van een leergang. Een module waarin we de natuur gebruiken als katalysator voor persoonlijk leiderschap. Buiten krijg je antwoorden, doordat je je geest de ruimte geeft om aan te sluiten op dat wat de bedoeling was en is. Weg met telefoons, horloges en andere externe prikkels. Op zoek naar onze eigen, innerlijke stem. Terug naar jouw natuur, in de vrije natuur.

Onder de begeleiding van expeditiecoach Daan en ondergetekende trokken we afgelopen woensdag met alle deelnemers van Young CALL 10 rond het middaguur het Krakelingse Bos in. En alsof het zo had moeten zijn, scheen de zon uitbundiger dan ‘ie deze zomer gedaan heeft.



Zonder al teveel weg te willen geven van het programma om aankomende groepen niet wijzer te maken dan ze al zijn, hebben we op bijzondere wijze afscheid genomen van boosheid die ons al lang(er) in de weg gezeten heeft. Hebben we het donker gebruikt om op onszelf te zijn. Dankbaarheid als levenshouding geïntroduceerd. De adem als bron van alle leven haar rechtmatige plek gegeven bij het krieken van de dag. Dromen hardop uitgesproken en intenties gezet. Bovenal zijn we samen geweest, in vreugde en in verdriet.

Daarover gesproken, ergens op de eerste dag haalde ik een levenswijsheid van Edith Eger aan, over wie ik eerder geschreven heb. ‘Er is geen hiërarchie in lijden.’ Het is nogal een uitspraak voor iemand die twee jaar in Auschwitz gezeten heeft en daar als ballerina dag in dag uit pirouettes draaide voor engel des doods Josef Mengele. Het hield haar in leven. Ik realiseerde me ineens dat er ook geen hiërarchie bestaat in de beleving van vreugde. In de groep was de empathie zo voelbaar voor de mensen die door een diep dal gaan. En tegelijkertijd mocht er ook vreugde zijn voor degenen die zich in een piek bevinden.

Onvermijdelijk ook het afscheid. Maar wat is afscheid als er draden voor het leven gesponnen zijn? Als de eerste afspraken voor een terugkomweekend alweer gemaakt zijn?

‘Je kunt niet veranderen wat je niet bereid bent te erkennen.’ Daar hebben jullie zulke mooie stappen in gezet, in die erkenning. Ik omschreef jullie als ontwapenend. Het is ontwapend om te zien hoe makkelijk jullie dat wat er werkelijk toe doet, lieten zien. Het is waar de natuur als setting toe uitnodigt. Volgend jaar een nieuwe locatie, waarover later meer! Voor nu brengen we namens de programmaleiders en alle open space coaches een laatste saluut aan Young CALL 10!

1.   0 Reactie
2.   55 Views