De weg van wens naar werkelijkheid is ook een worsteling

Ik zou me niet meer kunnen voorstellen dat ik iets anders doe dan het werk dat ik nu doe. Maar hoe anders was dat zes, zeven jaar geleden. Toen durfde ik nog maar nauwelijks hardop uit te spreken dat ik coach was. Ook al zijn dromen de zaadjes van een toekomstige werkelijkheid, op dat moment in de tijd had ik werkelijk niet durven dromen dat mijn werk zo stabiel zou voelen en gaan als het nu gaat (mits ik me niet laat meeslepen in mijn soms onbedwingbare neiging over mijn eigen grenzen heen te gaan). Want de weg die loopt van wens naar werkelijkheid is ook een worsteling.

 

Nogal wat mensen vinden hun weg naar mijn coachingspraktijk omdat ze op zoek zijn naar hun passie en mij om hulp vragen bij het vinden daarvan. Dat zijn iedere keer weer mooie trajecten, niet in de laatste plaats omdat het me doet denken aan mijn eigen zoektocht. Omdat het raakt aan mijn eigen pijn, de pijn die ik destijds zelf ook zo ervaren heb. 

 

Want een worsteling, dat is het ook geweest, om daar te komen waar ik nu ben. Nu klinkt het als een mooi verhaal, toen was het dat nog niet. Verre van zelfs. Ik weet nog goed dat ik destijds aanklopte bij wat één van de belangrijkste leermeesters uit mijn leven zou blijken te zijn*. Op een moment in mijn leven dat ik wel een vaag onderbuikgevoel had over wat ik wilde gaan doen (dat gevoel heeft er altijd wel gezeten, denk ik). Met daar overheen een hele berg angst en onzekerheid en twijfel die gedrieën voorkwamen dat ik de stap ging zetten die ik uiteindelijk gelukkig wel heb durven zetten. 

 

Ik zat namelijk in een periode van mijn leven waarin niet alles liep zoals het moest. M'n baan bij Accenture had ik opgezegd, het boek dat ik had geschreven wat in eerste instantie uitgegeven leek te gaan worden, werd toch niet uitgegeven. En het reservepotje waar ik op had geteerd was leeg. Toen was daar de keus, teruggaan naar de gouden kooi waar ik een jaar eerder zo frank en vrij uit was weggevlogen, of back to my roots, achter de bar (één van de bijbaantjes vroeger waar ik het meeste plezier aan beleefd heb; de plek ook waar ik echt wat over mensen leerde). Ergens ook een keuze tussen de rede en het hart. De rede die voor zekerheid in de vorm van een gouden kooi koos, het hart dat fluisterde: 'maar die gouden kooi, was dat niet ook de plek waar je zo ongelukkig geworden bent?' 

 

Gelukkig had ik de moed om mijn hart en mijn intuïtie te volgen. Want die weten op de een of andere manier altijd wat je echt wilt. Dat was niet achter de bar staan (al ben ik Pim en Daan nog altijd eeuwig dankbaar voor de kans die ze me toen geboden hebben), maar wel een plek waar ik verder kon werken aan het grote masterplan: voor mezelf beginnen als coach.  

 

Maar met die keuze was het einde van het dal nog niet in zicht, de gifbeker moest nog leger. Zo heeft het me bijvoorbeeld bijna mijn relatie gekost, omdat ik naar alles en iedereen wees als schuldige van mijn situatie, behalve naar mezelf. En in de wereld van de therapie is het toch echt zo, dat pas op het moment dat een cliënt zich bereidwillig toont de hand in eigen boezem te steken, om naar zijn eigen verantwoordelijkheid te kijken, in plaats van die bij anderen te leggen in de vorm van schuld of vingerwijzerij, dat pas dan de therapie een kans van slagen heeft. Zo ver was ik toen nog niet, en dat besef is langzaam maar zeker gegroeid. En daarmee kwam ook het einde van het dal dichterbij. Gelukkig heeft de pijn van toen me er niet van weerhouden toch mijn eigen weg te gaan. Sterker nog, het heeft me gevormd.   

 

Want, in de wond zit ook het wonder. Met deze door mij opgelopen wond probeer ik nu andere mensen van dienst te zijn. Samen met mensen zoeken naar licht in duisternis, het is een groot voorrecht dat te mogen doen. En dat is denk ik wat ik wilde vertellen met het schrijven van dit bericht. Hoe donker de periode in je leven op dit moment ook is, pak het op en neem het mee. Het kon ooit wel eens jouw wonder worden. Luctor et emergo, oftewel: ik worstel en kom boven.  

 

* Peter, ik weet dat de kans groot is dat je dit leest, ik denk dat ik het je al meer dan eens gezegd heb, maar bedankt voor dat wat je voor me betekend hebt. Dat was en is namelijk veel, heel veel.