Extra coaching voor de zorg

*geschreven op 16-04-2020 

Ik ben ook bang. Geschrokken van wat er zich de afgelopen weken heeft afgespeeld. Voor wat ons nog te wachten staat. Ik maak me zorgen om m'n gezin (van herkomst), om de mensen om me heen. Schrik iedere keer weer van de berichten die doorsijpelen uit de media. In m'n hoofd ben ik dit stuk al weken aan het schrijven. Omdat ik niet wil dat dit een opiniestuk wordt zoals ik er al zovelen voorbij heb zien komen. Die opinie wil ik graag laten aan de mensen die ons (met verve) door deze storm heen loodsen. Ik wil het graag houden bij wat deze crisis met mij doet, hoe het mij raakt.

Want dat het me bezig houdt, moge duidelijk zijn. Van nature ben ik een positief mens, ik kom uit een zonnig gezin. Heb de angstgevoelens ook lange tijd buiten de deur gepoogd te houden, maar het moment dat ik de normaliter zo goedlachse Mark Rutte dodelijk vermoeid en bloedserieus op televisie zag, zette ook mij aan het denken. En denken helpt in zulke situaties over het algemeen niet het beste aangezien het de neiging heeft door te slaan in piekeren. Naast de reeds genoemde zorgen over de gezondheid van de medemens, schoten er ineens vragen als paddenstoelen uit de grond: hoe gaan we de (logistieke) puzzel thuis leggen? Wat betekent dit voor ons werk? Kan ik nog mensen blijven ontmoeten en zo ja, hoe dan? 

Geheel tegen m'n natuur in heb ik een week lang als een gek het nieuws bijgehouden, bleef ik de openstaande nieuwspagina's tot in den treure verversen. Op zoek naar een positief bericht. Tevergeefs. Een continue stroom van negatief nieuws werd op ons afgevuurd. En toen bedacht ik me ineens, waarom ben ik zo intensief het nieuws aan het volgen? Normaal gesproken probeer ik me daar altijd zoveel mogelijk van te onthouden, en niet zonder reden. Er zijn tientallen studies die uitwijzen dat het volgen van het nieuws slecht is voor je mentale gezondheid (uit Rutger Bregmans briljante 'De meeste mensen deugen', een belangrijk boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben). 

En dus gooide ik het over een andere boeg. In plaats van mijn brein aan het werk te zetten, in plaats van zoveel mogelijk te weten te komen over het Corona-virus, zag ik de ontwakende lente. De zon begon eerst aarzelend maar al snel vrij uitbundig te schijnen. Ik heb het geluk dat ik voor mijn werk veel buiten ben, wandelcoaching gaat ook nu gewoon door, met inachtneming van de welbekende anderhalve meter. En als ik dan goed kijk, zie ik dat de natuur zich herstelt. Toegegeven, het is ook de lens waardoor ik graag naar de wereld wil kijken, maar ik zie tijdens wandelingen konijnen die nietsvermoedend fietspaden oversteken, eekhoorns die schijnbaar onbezorgd op zoek zijn naar voedsel, reeën die op plekken komen die nog niet zo lang geleden onbegaanbaar waren voor de ree. Ik lees over de toppen van de Himalaya die voor het eerst in decennia vanaf de grond zichtbaar zijn. Over dolfijnen in Venetië. Over opzienbarende milieuwinst, schonere lucht en lagere CO2-uitstoot.

Ik wil mijn ogen niet sluiten voor alle ellende die het virus veroorzaakt, integendeel zelfs, ik leef mee met de mensen die nog veel harder dan wij geraakt zijn en worden. Maar hoe meer ik met mijn zintuigen kijk, des te hoopvoller ik word. Als we maar bereid zijn het anders te gaan doen dan we de afgelopen jaren, de afgelopen decennia gedaan hebben. Covid-19 ontwricht levens, maar biedt tegelijk een historische kans, zo betoogt een groep van 170 Nederlandse wetenschappers. Laten we de boodschap die het virus ons geeft op de juiste manier interpreteren en groener uit deze crisis komen. Laten we kiezen voor meer wij en minder ik. Voor minder in plaats van altijd maar meer. Voor iets meer zijn in plaats van blind doen. Voor meer tijd voor elkaar in plaats van druk, druk, druk.

Maar nu is het eerst nog tijd voor crisismanagement. Zelf wil ik daar ook graag mijn steentje aan bijdragen. Het is weer zo'n tijd dat ik met weemoed terugdenk aan mezelf als 19-jarige, het moment dat ik besloot niet te gaan voor de studie Geneeskunde. Ik was nu maar wat graag één van die mensen geweest die ons door deze storm heen loodsen. En tegelijkertijd ben ik blij dat ik destijds mijn eigen pad gegaan ben. Blij dat ik werk in de wereld van de coaching, me bezig mag houden met het begeleiden van de mens. Ik weet nog dat ik ooit, lang geleden bij het vertrek van een cliënt bij mezelf dacht: dit werk zou ik ook gratis doen. En dat ga ik nu ook (deels) doen, ik heb me aangemeld voor het initiatief 'Extra coaching voor de zorg.' De zorgsector staat onder grote druk om de extra zorg te leveren die gevraagd wordt vanwege het Covid-19 virus. Ik help maar wat graag bij het verlichten van die druk. Dus wie zich aangesproken voelt door het bovenstaande, schroom niet en meld je aan. Je bent welkom.