De volgende in de cyclus van de seizoenen, de periode van vijf januari tot en met vier februari. Volgens Jaap Voigt, auteur van het prachtige en voor mijn dagelijks leven leidende werk ‘Leven en werken in het ritme van de seizoenen’, is dit de tijd van de winterslaap. Het is de tijd waarin de energie wordt opgebouwd zodat het leven als vanzelf kan terugkeren. De periode waarin iets uit het niets geboren kan worden, waarin het allerprilste begin van leven begint terug te keren. Het is leven dat nog niet in beweging is gekomen en dat zeker nog geen vorm heeft aangenomen. Tegen eind januari zou de kernvraag moeten zijn: wat wenst er door mij heen geboren te worden?  

Als ik nu antwoord zou moeten geven op die vraag (wat dus eigenlijk niet de bedoeling is, omdat het nog geen eind januari is, maar vooruit), dan kom ik op de volgende flarden uit. Ik wil nog meer kijken hoe ik vrijheid een plek kan geven in mijn persoonlijke en professionele leven. Zou de magische werking van (Young) CALL meer met de wereld willen delen. Ga nog meer ruimte maken voor het begeleiden van groepen, in de vorm van het geven van trainingen, trainingen in persoonlijk leiderschap, persoonlijke groei. En tot slot meer doen met de inspiratie die me is toegevallen op het gebied van schrijven. Hoe precies, dat is van later zorg. Want winter. Voor nu is het voldoende te kijken naar wat er wenst geboren te worden.

Dat niet-weten, dat is voor ons een groot taboe en bijna niet uit te houden. De drang om het in te vullen zodat je het wel weet, is zeer sterk. De kunst is de weg te gaan van weten naar niet-weten. Dat is voor ons een oefening in het uithouden van de spanning die het niet-weten oproept. Maar het is de enige wijze waarop het autonome proces de ruimte krijgt. ‘Als, wanneer we een berg beklimmen in de richting van een ster, de reiziger te geobsedeerd is met het probleem van klimmen, dan loopt hij het risico dat hij vergeet welke ster hem leidt’ (Antoine de Saint-Exupéry in zijn kleine prins).

Het is zoals bij creativiteit: vaak komen de beste ideeën in je op, juist op een moment dat je helemaal niet met je vragen of problemen bezig bent. Ene Einstein zei ooit: ‘we cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them.’ Als ik ergens mee worstel, is buiten mijn haven. Vaak ga ik dan een rondje hardlopen, of al dan niet meditatief wandelen. En regelmatig heb ik dan van die momenten dat er ineens als uit het niets iets tot me valt waarvan ik me later realiseer dat het weleens de oplossing kon zijn voor hetgeen ik op aan het kauwen was.

Ik snap dat bovenstaande voor veel mensen veel te weinig concreet is. Om deze mensen enigszins tegemoet te komen, het volgende praktische advies. Neem in het eerste of tweede weekend van januari even de tijd voor wat aantekeningen: wat heb je in deze lege periode beleefd? Kijk terug, maak de balans op, permitteer je geen oordeel. Neem gewoon waar wat er gebeurde, wat je deed, wat je niet deed, wat je beleefde. Leg je verkeerde gewoontes zo goed mogelijk af en versterk je goede gewoontes. Leg je toe op rust en slaap veel. Weet in contacten met anderen wat jij nodig hebt, zorg goed voor jezelf. Daar heeft ook de ander vaak direct plezier van. En jij blijft in al je openheid toch helemaal op eigen benen staan. Let er in deze tijd ook op dat je niet meteen meegaat met de eerste de beste verleiding. Het gaat over een ontvankelijkheid die afgebakend is: vermeng je niet met anderen. Sta wel open, maar baken je af: ken je grenzen, blijf gecenterd. 

En voor de mensen die niet kunnen wachten op het einde van de winter, of de start van de lente, houd moed. De energetische lente staat voor de deur, en zal onderwerp zijn van het volgende stuk over leven en werken in het ritme van de seizoenen. Daarover ter afsluiting een mooi verhaal uit het prentenboek van Leo Lionni, over Frederick de Muis:

Rondom de weide waar de koeien graasden en de paarden draafden, stond een muur van oude, oude stenen. En in die muur, vlakbij de schuur met de graanzolder, woonden de veldmuizen, een babbelziek gezinnetje. Maar de boeren waren er weggetrokken, de schuur lag verlaten en de graanzolder was leeg. De winter stond voor de deur, en de kleine muizen begonnen koren te verzamelen en noten en tarwe en stro. Allemaal werkten ze dag en nacht. Allemaal - behalve Frederick.

‘Waarom werk jij niet, Frederick?' vroegen ze. ‘Ik werk toch', zei Frederick. ‘Ik verzamel zonnestralen voor de koude, donkere wintertijd.' En toen ze zagen hoe Federick daar maar zat en naar de weide tuurde, vroegen ze: ‘En nu dan, Frederick?' ‘Nu verzamel ik kleuren', zei Frederick kalm. ‘Want in de winter is alles grauw.' En één keer leek het zelfs of Frederick bijna sliep. ‘Droom je soms, Frederick?' vroegen ze verwijtend. Maar Frederick zei: ‘O nee. Ik verzamel woorden. Want de winter heeft vele en lange dagen, en dan weten wij niets meer te zeggen misschien.'

Toen kwam de winter en de eerste sneeuw, en de vijf kleine veldmuizen zochten hun schuilplaats op tussen de stenen van de oude muur. In de eerste tijd was er eten genoeg. De muizen vertelden elkaar van domme vossen en malle katers en ze waren erg gelukkig samen. Maar beetje bij beetje hadden ze haast alle noten en bessen opgeknabbeld, er was geen stro meer, en hoe koren er eigenlijk uitzag, dat waren ze bijna vergeten. Ze hadden het koud tussen de stenen, en babbelen deden ze geen van allen meer.

Toen dachten ze opeens weer aan Frederick, en wat hij gezegd had over zonnestralen en kleuren en woorden. ‘Hoe staat het met jouw voorraad, Frederick?' vroegen ze. ‘Doe je ogen maar dicht', zei Frederick, en hij klauterde op een grote steen. ‘Nu stuur ik jullie mijn zonnestralen. Voel je hun warmte, hun gouden gloed...' En terwijl Frederick sprak van zon en zomer, werden de vier kleine muizen al warmer en warmer. ‘En de kleuren, Frederick, de kleuren?' vroegen ze ongeduldig. ‘Doe je ogen maar weer dicht', zei Frederick. En hij vertelde over de blauwe korenbloem, de rode klaprozen in het gele graan en het groene blad van de bessenstruik. Toen zagen ze al die kleuren weer voor zich, zo duidelijk alsof hun eigen gedachten ermee opgeschilderd waren. ‘En de woorden, Frederick?' Frederick schraapte zijn keeltje, wachtte even en toen, alsof hij op een toneel stond, begon hij: ‘De winter is zo lang en koud. En muizen zijn maar klein. Het valt niet mee, o nee, o nee, om nu een muis te zijn. Maar we zijn met ons vijven, in een holletje van steen; dat maakt een heel verschil, want zo is geen van ons alleen. Wij dromen van de zonneschijn, van graan en beukennootjes; daar krijg je warme oortjes van, en warme muizenpootjes. Nog eventjes, nog eventjes, de lente komt eraan! Dan wordt het weer een leventje van zonneschijn en graan!' Toen het uit was, begonnen ze allemaal te klappen. ‘Frederick', riepen ze, ‘je bent een dichter!' En Frederick bloosde, en boog, en zei verlegen: ‘Ik weet het...’

1.   0 Reactie
2.   420 Views

Afgelopen week was het zo ver. De derde module van Young CALL 9. De module waarin we aan de slag gaan met datgene wat je in de weg staat om daar te komen waar je zo graag wilt zijn. Angsten en onzekerheden, blokkades en belemmeringen. De pijn opzoeken. Steevast de module waar deelnemers tegen opkijken. Waarom zou ik dat moeten willen, hoor ik je denken? Omdat precies daar de oogst het grootst is. Het is vrijwel altijd ook de module waarin voor het eerst echt heelheid wordt ervaren.

‘Beter een heel mens dan een goed mens.’ Het gedachtegoed van Carl Gustav Jung is één van de pilaren binnen de beweging die CALL graag wil zijn. Wij mensen zetten, net als buurtsupers dat doen met hun mooiste fruit, graag dat wat we zo waarderen aan onszelf, in de etalage. Het fruit wat dan even verderop in de winkel ligt, ziet er al ietsje minder appetijtelijk uit. Maar kom je in het magazijn, dan weet je niet wat je ziet. De rotte en beurse plekken tieren er welig.

Zo is het ook met de mens. Hoe we onszelf graag zien, dat tonen we. De delen in onszelf waar we ons voor schamen, verstoppen we. In het magazijn. Houden we angstvallig verborgen. Jung noemt dat schaduwkanten. Het is dat deel van jezelf dat je niet wilt zijn. Het vervelende is, je bent het niet alleen, je komt er ook niet meer vanaf. Nooit meer. Dus je kunt er maar beter vrienden mee worden.

Jon Kabat-Zinn, (één van) de grondlegger(s) van de mindfulness-beweging, zei ooit ‘lijden = pijn x verzet.’ Hoe meer jij je verzet, hoe groter je lijden. Als je door de regen fietst, en je vloekt in stilte (of hardop), vergroot je je lijden. Kinderen springen nog eens een keer extra in een plas, met minimaal of geen lijden als gevolg (voor de kinderen, de ouders laat ik hier maar even buiten beschouwing ;-)). Wij nemen de verkeerde afslag als we ons verzetten tegen pijn. Als we onze schaduwkanten in het donker laten. Door ze bewust niet te willen laten zien aan de wereld. Het accepteren van je schaduw is moeilijk, en zal dat de rest van je leven ook blijven. Maar het is wel de weg.

In de briljante documentaire ‘Stutz’ (die voor iedere begeleider maar eigenlijk voor ieder mens verplichte kost zou moeten zijn) spoort de gelijknamige psychiater Phil Stutz zijn cliënt Jonah Hill aan in gesprek te gaan met zijn schaduw. Dat is precies wat we doen tijdens de derde module van Young CALL. Je spoort je schaduwkanten op met de andere deelnemers in de groep, diept ze in klein comité uit en zet ze vervolgens in de groep in het licht. Het doel is in harmonie te zijn met je schaduw, pas dan ervaar je heelheid.

Zelf kwam ik er tijdens mijn reis bij Young CALL tot mijn grote schrik achter dat ik maar wat rigide kan zijn. Wat ik graag aan de wereld laat zien, is hoe flexibel ik wel niet ben. Hoe vrij ik me door het leven beweeg. Ik rigide? Dan heb je toch echt niet goed gekeken. Terwijl ik extreem van de structuur kan zijn als het bijvoorbeeld aankomt op het voorbereiden van een marathon, in het bedrijven van mijn sport(en). Ik alles tot op de kilometer en de seconde nauwkeurig voorbereid en uitvoer. Compleet met bijbehorend eet-, drink- en slaappatroon. Uit voorzorg iedere twee weken naar de fysiotherapeut ga. Hoe rigide wil je het hebben? Door het maar gewoon te accepteren, mag het er zijn. En kan ik zijn wie ik ben. Zonder zelfafwijzing.

De huidige leergang Young CALL is inmiddels over de helft, wat nog volgt zijn een afsluitende vierde module, en een natuurmodule. Dat betekent ook dat de volgende leergang voor de deur staat. Maandag 13 en dinsdag 14 september zal er een nieuwe groep beginnen aan deze levensveranderende reis. Een groep waarin niet één, niet twee, maar drie partners van oud-deelnemers de sprong wagen. Wat een groot compliment. Wil jij daaraan deelnemen? Zijn er mensen in je omgeving die je deze reis zou gunnen? Werknemers in je organisatie? Voel je vrij, om contact op te nemen of om daarover van gedachten te wisselen met ons!

Bovenstaande foto is het eerste wat ik zie op mijn bureaublad als ik m’n laptop opensla. Het waren de laatste woorden van begeleiders Jeannette en Aleida tijdens mijn reis bij Young CALL 5. Ik zal ze nooit vergeten.

1.   0 Reactie
2.   186 Views