Ziek zijn is een keuze? - Deel II
Vier jaar geleden vertrokken we voor iets meer dan een maand naar Bali, samen met de kinderen. Ik schreef daar het volgende: ‘het onvermijdelijke is toch weer gebeurd, ik kan er de klok op gelijk zetten. Het was heerlijk, maar de eerste paar dagen voor mij persoonlijk wat minder, aangezien ik 'niet helemaal fit' was. Zelf omschrijf ik het als 'niet helemaal fit', maar als ik mezelf dat hoor zeggen, zie ik Margo al fronsend kijken. Ik probeer het dan nog met 'de gevolgen van een jetlag', die ongetwijfeld ook een rol gespeeld zullen hebben, maar zij weet dan al meer dan genoeg. Net als ik trouwens. In de weken voorafgaand aan onze vakantie, ben ik simpelweg te hard gegaan. Heb ik opdrachten aangenomen die ik niet aan had moeten nemen. Met als gevolg dat mijn agenda tot op de dag van vertrek helemaal volgepropt zat met afspraken. Ben ik er toch weer ingetuind, heb ik mezelf voorbijgerend, daar waar ik in de overtuiging was dat ik die les nu wel een keer geleerd had. Stilstaan blijft moeilijker dan ik dacht.’
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Al zo lang als ik werk (of moet ik zeggen: 'al zo lang als ik leef...') ben ik geneigd van de twee knoppen 'meer' en 'minder' de eerste knop (te) stevig in te drukken als het water me aan de lippen staat. Een schepje er bovenop doen, het is een tweede natuur. Letterlijk, want het zit in de familie. Mijn ouders stopten ook niet voor het gedaan was. Ik hoor m'n vader nog zeggen dat hij trots is op mijn energie, dat ik alle ballen zo in de lucht weet te houden. Dat hij zelf ook vaak ziek was, de eerste dagen van een vakantie. Ik ben er ook trots op, dankbaar voor het feit dat mijn lichaam 'pas loslaat' als ik op vakantie ga of ben. Maar het zou niet nodig moeten zijn.
Hoe anders is het nu. Ik heb eigenlijk al een maand of twee vrijwel geen nieuwe trajecten en opdrachten meer aangenomen. Verplaats de meeste vragen die ik krijg naar de tweede week van augustus, als we terug zijn. En ook dan probeer ik het goed te spreiden, anders gebeurt er na de vakantie wat er normaal gesproken voor de vakantie gebeurt. Op de donderdag voor vertrek had ik slechts één (in te halen) coaching staan, heb ik koffie gedronken bij m’n pa’tje, twee uur op de racefiets gezeten en met een vriend gewandeld in het bos. Op de dag van vertrek de kinderen naar school gebracht, een klein rondje hardgelopen, rustig samen met Margo de koffers en auto ingepakt, en om 12.00 uur voor een maand naar Corsica vertrokken. Het kan verkeren!
Destijds sprak ik de hoop uit ‘dat ik deze les nu dan misschien voorgoed in m’n oren geknoopt heb.’ Het lijkt er sterk op dat 'ie geleerd is!
PS: voor de mensen die mij nu gaan wijzen op mijn mobiele telefoon-ban van deze vakantie: nee, dit is geen terugval, dit stuk had ik vorige week al klaargezet (het is inderdaad maar goed dat ik niet ziek ben geworden ;-))!
Joris Groenendijk