Het ouderschap, meer dan alleen een roze wolk
Ik voel me regelmatig een waardeloze vader. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van Fenna en Indy. Ik zou mijn leven voor ze geven. Die wetenschap was er al zo snel, na de geboorte van Fenna. Toen zij, na de enige week dat wij ons gevoeld hebben als op een roze wolk, werd opgenomen met een levensbedreigende hartafwijking, ‘wist’ ik meteen dat als het een optie zou zijn, ik mijn eigen hart eruit zou scheuren voor onze kleine parel.
De andere kant van deze medaille die we niet zo graag aan de wereld laten zien, is dat er ook vrijwel iedere dag een moment is dat ik één van de twee achter het behang kan plakken. Of allebei, als er plek zou zijn voor twee. En dat ik van mezelf vind dat er dagen zijn dat ik te boos word op ze. Dat ik zie dat Fenna en Indy van me kunnen schrikken.
Neem de afgelopen pak ‘m beet twee maanden. Indy (wiens geboorte ook niet geresulteerd heeft in een roze wolk omdat mijn moeder tegelijkertijd overleed, maar dat terzijde) is altijd ons molletje geweest. Slapen kan ze als de beste. Meerdere keren per week moesten we haar wakker maken om de kans om op tijd op school te komen zo groot mogelijk te maken. Maar nu is er uit het niets (?) ineens zand gestrooid in onze slaapmachine. Vindt ze het vaak moeilijk om te gaan slapen, maar wordt ze vooral iedere nacht meerdere keren per nacht wakker. Met een nachtmerrie, bang voor een monster in haar speelgoedhoek, of allebei.
De eerste nacht dat het gebeurt kan ik haar de bedding bieden die ze op dat moment nodig heeft, en de tweede nacht ook nog wel. Twee redelijk slapeloze maanden verder wordt het lontje steeds ietsje korter. Met als gevolg dat ik soms reageer op een manier die ik niet wil. Te boos, te hard schreeuwend. Meteen op het moment zelf voelt het al niet goed, toch gebeurt het......
Ik ben een voorvechter van openheid. In mijn praktijk ontmoet ik regelmatig ouders die worstelen met hetzelfde. Maar hoe regelmatig er in die setting over gesproken wordt, ouders lijken onderling toch vooral de zonkant te willen laten zien. De geweldige prestaties, de snelheid waarmee hun kinderen iets leren, de hoge cijfers die ze halen. Het social media stuk zullen we het voor het gemak maar even noemen.
Vader zijn is de pittigste klus uit mijn leven. En ook het ambacht dat me het meest brengt. Juist omdat ik zelf schaamte voel op het bovenstaande, deel ik het. Als we datgene waar we ons voor schamen, verborgen houden voor de ander, dan wordt het alleen maar groter. En verliezen we de verbinding met elkaar. Laten we het hier dus vooral over hebben samen!